Υπάρχουν άπειρες ιστορίες για διάσημους, ή όχι τόσο διάσημους, με διάσπαση προσοχής ADD και ADHD (δυσλειτουργία διάσπασης προσοχής και δυσλειτουργία διάσπασης προσοχής με υπερκινητικότητα). Αφού αυτές οι “δυσλειτουργίες” αναφέρονται όλο και συχνότερα τελευταία, νομίζω ότι είναι σημαντικό να δούμε όσο γίνεται περισσότερες πλευρές του θέματος.
Η εμπειρία μου με άτομα με διάσπαση προσοχής λέει ότι είναι ευαίσθητα άτομα. Αν δεν είχαν το καλοκουρδισμένο λεπτό νευρικό σύστημα δε θα είχαν τόσες δυσκολίες. Θα ζούσαν απλά και φυσιολογικά χωρίς ούτε καν να σκέφτονται ότι κάτι δεν πάει καλά.
Και δεν υπάρχει τίποτα που δεν πάει καλά. Απλά κάποιοι είναι διαφορετικοί. Δεν υπάρχουν δυσλειτουργίες, είναι απλά ετικέτες. Για να δούμε τι εννοώ ας ρίξουμε μια ματιά σε μερικές διάσημες ιστορίες.
Thomas Edison, ίσως η πιο γνωστή ιστορία και σίγουρα ο πιο τυχερός. Πέρασε 12 εβδομάδες σε μια πολυπληθή, θορυβώδη τάξη με έναν πολύ ανυπόμονο δάσκαλο, ρωτούσε τις πιο περίεργες ερωτήσεις τρελαίνοντας τους πάντες και ειδικά τον δάσκαλο. Δεν μπορούσε να εστιάσει σε ένα θέμα και αφού χαρακτηρίστηκε σαν “χαμένος” χρειάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο.
Ήταν πολύ τυχερός διότι η μητέρα του αναγνώρισε ότι ήταν διαφορετικός και του έδωσε το δικαίωμα να είναι.
Μελετούσε στο σπίτι με τη βοήθεια της μητέρας του και επέλεξε μόνο τους τομείς που τον ενδιέφεραν. Δεν είχε καμία δυσλειτουργία.
Δυστυχώς, δεν είχε την ευαισθησία να αναγνωρίσει την αξία άλλων μεγάλων εφευρετών και μετατράπηκε σε τέρας κλέβοντας και καταστρέφοντας άλλους που είχαν ίσως μεγαλύτερο ταλέντο απ' αυτόν (Tesla για παράδειγμα)
Ο Albert Einstein δεν απέτυχε στο σχολείο, όπως λένε πολλές ιστορίες, αλλά ποτέ δεν του άρεσαν τα μη επιστημονικά μαθήματα, όπως γλώσσα, ιστορία κλπ. Όταν δε χρειαζόταν να ασχοληθεί μαζί τους ήταν ο καλύτερος μαθητής.
Ο Hans Christian Andersen είχε μεγάλες δυσκολίες με την εκπαίδευσή του. Κακοποιήθηκε για να “βελτιώσει τον χαρακτήρα του” και είχε πολλές δυσκολίες στη μάθηση. Αλλά το ταλέντο του ήταν να λέει και να γράφει ιστορίες, κάτι που ήταν αυστηρά απαγορευμένο σε αυτόν κατά τη διάρκεια της φοίτησής του.
Ο Alexander Graham Bell είχε επίσης δυσκολίες στο σχολείο, ήταν αφηρημένος και είχε χαμηλούς βαθμούς.
Ο κατάλογος των διασήμων με “δυσλειτουργίες” είναι ατελείωτος, στην πραγματικότητα σχεδόν όλοι οι διάσημοι που έχουν κάνει κάτι σημαντικό στη ζωή τους είχαν δυσκολίες, και με τα σημερινά μέτρα θα χαρακτηρίζονταν σαν ADD ή ADHD.
Το ρητό του τίτλου προέρχεται από την ιστορία της Gillian Lynne, η οποία είχε σοβαρά προβλήματα στο σχολείο εξαιτίας της υπερκινητικότητάς της. Η μητέρα της την πήγε σε ειδικούς για να την βοηθήσει να “προσαρμοστεί”. Ένας από αυτούς είπε στη μητέρα της “Η Gillian δεν είναι άρρωστη, είναι χορεύτρια, πήγαινέ τη σε σχολή χορού”. Οι περισσότεροι “ειδικοί” σήμερα θα της έδιναν ένα Ritalin και θα της ζητούσαν να κάτσει ήσυχα. Η Gillian έγινε μία από τις μεγαλύτερες χορεύτριες και αργότερα χορογράφους. Συνεργάστηκε με τον Andrew Lloyd Weber και έκανε τις χορογραφίες στα μιούζικαλ “Cats”, “Phantom of the opera” κλπ.
Οπότε μην πιστεύετε οτιδήποτε σας λένε. Τα άτομα με δυσκολίες διάσπασης προσοχής έχουν άλλα ενδιαφέροντα από αυτά που το σχολείο προσπαθεί να τους επιβάλλει. Δεν μπορούν να δείξουν ενδιαφέρον να κάνουν κάτι που δεν τους αρέσει. Απλά σαν παιδιά δεν το ξέρουν ακόμα.
Αν το παιδί σας έχει δυσκολίες με το σχολείο βρείτε και άλλους γονείς που να έχουν παρόμοια “προβλήματα” και μαζί πιέστε το σχολείο και τους δασκάλους να αποδεχτούν τα παιδιά σας όπως είναι.
Αλλά πρώτα πρέπει να τα αποδεχτείτε ΕΣΕΙΣ όπως είναι.
Βρείτε τι τους αρέσει να κάνουν και βοηθήστε τα να το κάνουν. Καλλιτέχνης, τεχνικός, επιστήμονας, φιλόσοφος, συγγραφέας, εφευρέτης, είναι επίσης αποδεχτά επαγγέλματα, δε χρειάζεται να γίνουν όλοι γιατροί ή δικηγόροι, εκτός αν πραγματικά το θέλουν.
Αν έχετε δυσκολίες με το παιδί σας μην το πάτε σε γιατρό, ζητήστε βοήθεια για τον εαυτό σας πρώτα. Μπορεί να μην το ξέρετε αλλά ένας life coach, ειδικά κάποιος που δουλεύει με ευαίσθητα άτομα, όπως εγώ, είναι η ιδανική υποστήριξη για σας που θέλετε να μάθετε πως να αποδεχτείτε το “διαφορετικό” σας παιδί.
Τα παιδιά με αυτή τη μορφή ευαισθησίας τείνουν να αναπτύσσουν ένα πολύ εγωκεντρικό χαρακτήρα μεγαλώνοντας. Ειδικά αν σαν παιδιά είναι υποχρεωμένα να τον καταπιέσουν. Αποδεχτείτε τον και αφήστε τον να αναπτυχθεί ομαλά και με υγιή τρόπο.
Δεν υπάρχουν δυσλειτουργίες. Υπάρχει δύναμη και ενέργεια που εστιάζει κάπου αλλού από κει που περιμένουμε. Βρείτε τη σε σας ή/και στο παιδί σας, έτσι μπορείτε να κάνετε αυτό τον κόσμο πολύ καλύτερο.
ΥΓ. Δεν είμαι εναντίον της ιατρικής σε καμμία περίπτωση, ειδικά αν υπάρχει πάθηση, φυσική ή πνευματική. Αλλά φάρμακα κατά της ευαισθησίας θα με βρουν εντελώς αντίθετο!
